Tien jaar geleden rolde ik ‘s nachts de kroeg uit met mijn goede vriend Frank, die voor de gelegenheid een weekendje naar Utrecht was gekomen. We hielden stil voor een etalage, waar een aankondiging tegen de ruit geplakt was. Zondag proefles Aikido, 14 uur Achter Clarenburg. Hé dat is morgen, wist ik. Frank verbeterde me: morgen is eigenlijk al vandaag. Wat aikido precies inhield wisten we dan weer niet, maar dat het gezond zou zijn om eens ergens anders te bewegen dan op de dansvloer in de nachtelijke uren, daar waren we het allebei over eens. We sjokten door de verlaten straten naar huis. Enkele comateuze uren en een flink ontbijt later wist ik het weer: we moeten naar die Aikidoles, Frank! Het leek Frank opeens niet zo’n heel goed idee meer. Ik stond erop. De dojo, destijds nog midden in de stad, lag tussen de kroegjes, waar de zondagmiddag gezelligheid door de ramen naar buiten scheen. Was het niet veel aantrekkelijker om al onze goede voornemens wat betreft lichaamsbeweging te bespreken over een goed glas bier? We hebben serieus getwijfeld.

Twee uur later stonden we weer buiten. We hadden een bijzonder pluimage aan mensen ontmoet en waren niet eens in elkaar geslagen. Voor een vechtsport ging het er zelfs behoorlijk zacht aan toe. Ik had dingen gezien waar ik nog eens diep over na moest denken: hoeveel van ons is lichaam en hoeveel is geest? Is aikido een elegante verzameling waanideeën of is hier echt iets aan de hand? Dat het niet strookte met het wetenschappelijke paradigma waar ik mee was opgevoed maakte het des te interessanter. Frank en ik namen afscheid na een inspirerend weekendje. Maandagochtend stond ik op en ontdekte ik de fysieke kant van aikido: ik had werkelijk overal spierpijn. Hier was dus wel degelijk wat aan de hand. Ik besloot in het diepe te springen. Morgenavond is er weer een training.

Het is nu bijna tien jaar later. Aikido is een onlosmakelijk onderdeel van mijn leven geworden. Met pieken en dalen, twijfel en overtuiging. Het pad heeft me langs de kyu-graden examens geleid, de felbegeerde zwarte band, en inmiddels ben ik 3e dan. Het leren houdt nooit op. Wonderlijk om terug te kijken naar de stappen die ik al gemaakt heb: een bewuste lichaamshouding, sensitiever, leniger en fitter. Prachtig om te ervaren hoe de kracht in je centrum zich nu steeds meer ontwikkelt en wat ben ik toch gelukkig met een groep inspirerende aikidoka’s om me heen die me telkens weer een stapje verder brengen.

Ontdek of aikido jou net zoveel te bieden heeft! Spring in het diepe. Soms is de keuze zo makkelijk als: de kroeg in, of de dojo… (en daarna de kroeg).

Ruben.